A gwiazdy nadal świeciły

Przejmujący chłód panował w celi numer czterdzieści siedem. Znikoma ilość światła wpadającego przez kraty w oknie oświetlała brudną pościel leżącą na czymś, co zwykli nazywać łóżkiem, aby zachować chociaż pozory człowieczeństwa. Zestresowana szatynka krążyła wokół niego, wpatrując się w podłogę. Jej kuzyn, niczym oaza spokoju, siedział w najczystszym kącie pomieszczenia, wydrapując w ścianie jakieś dziwne inicjały.

– Przegraliśmy, Adam – odezwała się wreszcie. – Po prostu przegraliśmy.

Ten, znudzony, podniósł na nią wzrok.

– Ależ jesteś spostrzegawcza – wymamrotał. Podniósł upuszczony kawałek metalu i ze stoickim spokojem wrócił do swojego zajęcia.

– Za chwilę umrzemy, rozumiesz to? Facet z chustą na głowie wywlecze nas stąd na siłę, powali na kolana i zrobi z naszych ciał dwa zakrwawione sitka, a ty... – Pokręciła głową z niedowierzaniem. – Ty po prostu ryjesz sobie w betonie, jakbyś miał kilka lat.

– Zostawiam znaki dla potomności.

– Nie będzie żadnej potomności, zrozum! – krzyknęła. – Dlaczego ty, do cholery, musisz doprowadzać mnie do takiego stanu w kilka ostatnich minut mojego życia?!

– To są też moje ostatnie minuty – powiedział powoli. – Pozwól mi więc, że będę rozkoszował się nimi w ciszy i spokoju.

Prychnęła.

– I tak mnie kochasz.

– I tak cię kocham, idioto – wymamrotała cicho. Położyła się na podłodze i patrzyła na sufit, starając nie pokłócić się z nim przez te kilka chwil.

Drzwi celi otworzyły się kilka minut po osiemnastej. Zgodnie z jej przypuszczeniami, stanęła w nich zamaskowana postać, której czarne ubranie odsłaniało jedynie oczy. Krzyknęła coś w niezrozumiałym dla kuzynostwa języku i wypchnęła na korytarz najpierw dziewczynę, potem chłopaka. W końcu panie przodem.

Przez ciemność panującą wokoło, żadne z tej dwójki nie widziało nawet czubka swojego nosa, jednak strażnik zdawał się doskonale orientować w okolicy. Kiedy wreszcie wyszli na otwartą przestrzeń, blask gwiazd dosłownie ich oślepił. Szczególnie jedna z nich rzuciła się w oczy Adamowi. Ta spadająca. Idealna pora na śmierć, pomyślał. Idealna.

– Masz jakieś życzenie? – wyszeptał.

***

W tym samym czasie, gdzieś daleko, gwiazdy nadal świeciły. Drzewa stały niewzruszenie, tak samo jak poprzedniej nocy. Niezebrane zboże kołysało się delikatnie, popychane wiatrem w przód i w tył.

Wysoka szatynka z trudem rozpoznała znajomą jej sylwetkę w tak lichym świetle. Oparty o drzewo chłopak, kiedy tylko ją zobaczył, podszedł i przejął część jej bagaży. Bagaż, który trzymał w ręce, zdawał się ważyć mniej, niż piórko.

– Więc – wymamrotał niewyraźnie. – przyjechałaś tu na całe wakacje i wzięłaś ze sobą tylko jedną, lekką walizkę?

– Mam też plecak.

– Lato jest tutaj chłodniejsze niż u ciebie. Pamiętaj, to Polska, nie RPA.

– Wiem – obruszyła się. – Nie jestem aż taka głupia, za jaką mnie uważasz, Adamie Gerardzie Kowalski.

Dźgnął ją palcem w bok. Zaśmiała się tylko i kopnęła go w łydkę, samym czubkiem podartego trampka. Wyszeptała mu do ucha kilka niezrozumiałych słów, a on spojrzał na nią, jak na wariatkę, kiedy zrzuciła ubrania i wbiegła do mętnego jeziora w koronkowej bieliźnie jakiejś znanej marki.

Chwilę później wygramoliła się na brzeg i przytuliła do niego, celowo mocząc jego ubrania najbardziej, jak tylko się dało i pociągnęła go do wody, tak jak stał – w długich jeansach i butach. Sama usiadła na trawie i próbowała wytrzeć mokre włosy w starą bluzę. Położyła się na niej i zaśmiała w głos, słysząc przekleństwa kierowane w jej stronę. Chłopak zaś ułożył się koło niej i szturchnął lekko w ramię. Spojrzała we wskazanym przez niego kierunku.

– Spadająca gwiazda! – pisnęła.

– A masz jakieś życzenie?

Leżeli dalej w ciszy, raz po raz tylko przerywanej bzyczeniem komarów.

Opowiadanie pisane prawie rok temu na konkurs. O dziwo, nie jestem nim załamana aż tak bardzo, jak myślałam, że będę.