Moje Niebo

Kiedyś objawiło mi się Niebo. Obnażyło i ukazało swoje najgłębsze sekrety. Zrzuciło majestatyczne szaty i stanęło nagie, skromne i zawstydzone. Dla mnie porzuciło całą swą otoczkę i pokazało się przy świetle jarzeniówki, w potarganych włosach, z oczami zapuchniętymi od płaczu. Pokochałem je takie, jakie zobaczyłem – skrzywdzone, połatane i nie do końca samodzielne. Pokochałem je, aby wyleczyć jego rany i zadać je raz jeszcze.

Była moim Niebem. Włosy miała długie i gęste. Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, uderzyła mnie nimi zupełnie jak w reklamie szamponu. Przeprosiła szybko i uciekła w innym kierunku. Zostawiła mnie na ulicy. Samego. Odurzonego zapachem piwonii.

Była moim Niebem. Podczas kiedy ja niechętnie wstawałem o siódmej rano, by udostępnić im salę, ona pełna zapału śpiewała piosenki Kory, ogromnie przy tym fałszując i wzbudzając pełen politowania uśmiech na mojej twarzy.

Była moim Niebem. Nie mogłem na nią patrzeć, kiedy zimą wracała do domu w cienkich rajstopkach, przy dwudziestu stopniach na minusie. Za każdym razem trąbiłem na nią, a ona wsiadała do wnętrza ciepłego samochodu i posyłała mi wdzięczny, promienny uśmiech.

Była moim Niebem. Czasami, zamiast jechać od razu pod jej dom, zatrzymywaliśmy się przy naszej ulubionej kawiarni, parku, lodowisku, aż w końcu u mnie. Zaczęliśmy spotykać się też poza pracą, w tygodniu, w soboty, niedziele, święta... W końcu okazało się, że spędzałem z nią każdą wolną chwilę.

Była moim Niebem. Nigdy nie zapomnę tej iskry w jej oczach, kiedy z dumą pokazała mi niedawno zdobyte prawo jazdy i błagała o miejsce za kierownicą. Nie uda mi się także zapomnieć tego przerażenia, kiedy oślepiły ją światła ciężarówki jadącej prosto na nas.

Była moim Niebem. Zdenerwowana, stukała długimi paznokciami o blat, kiedy lekarz sugerował odłączenie od prądu maszyn podtrzymujących moje życie.

Była moim Niebem. Z dnia na dzień bolało ją to coraz bardziej. Trzymała mnie za rękę i powtarzała, że będzie dobrze, chociaż sama przestała już w to wierzyć.

Była moim Niebem. Po jakimś czasie przestała płakać, skończyły jej się łzy. Dzień zamienił się w rutynę, a ona w żywego trupa. Praca, szpital, dom. Praca, szpital, dom. Praca, szpital, dom. To zaszło już tak daleko, że atrakcją było dla niej wyjście do supermarketu po zwykłe zakupy. Potem przychodziła do mnie i opowiadała cały swój dzień, który to opis po jakimś czasie znałem już na pamięć. Wpatrywała się potem we mnie z nadzieją na odpowiedź. Nie mogłem dać jej nawet tego.

Była moim Niebem. Głos miała iście anielski. Dane było mi słuchać go codziennie przez ostatnich kilka lat. Słyszałem najpierw jej przerażenie, potem żal, wściekłość, płacz, a na końcu zmęczenie. Nigdy jednak nie narzekała na swoją sytuacje, na lekarzy, ani nawet na mnie.

Była moim Niebem. Na jej cierpienie patrzyłem bez mrugnięcia okiem. Ba! Gdybym zrobił chociaż to, byłaby szczęśliwa. Ale nie mogłem. Moje ciało nie było już moim ciałem. Słyszałem, rozumiałem, ale nie mogłem nic z tym zrobić. Jak roślinka – z tą różnicą, że one nie czują. Ja za to czułem aż zbyt dużo.

Była moim Niebem. Kiedy się uśmiechała, w jej pyzatych policzkach tworzyły się dołeczki, jak u małej dziewczynki. Ale kiedy otworzyłem oczy, zamiast niej ujrzałem wychudzoną, poszarzałą twarz i kobietę, która mogłaby być słownikową definicją zmęczenia. Kiedy usłyszałem o obowiązkach, które ją czekały, jeśli zdecydowałaby się pielęgnować ową roślinkę, kategorycznie zabroniłem jej robić cokolwiek z tej listy, ale ona od zawsze była uparta. Bardzo uparta. Nie chciałem, aby te chude ręce dźwigały moje nieusłuchane ciało, żeby delikatne dłonie brudziły się, zmieniając moje pieluchy, aby moje ukochane, brązowe włosy stały się siwe od nadmiaru zmartwień. Zerwałem wszelkie kontakty. Z nią, jej rodziną, naszymi wspólnymi znajomymi. Z nami. Ze wszystkim, co kiedykolwiek nas łączyło. Tak odwdzięczyłem się za te lata.

Była moim Niebem. Mimo wszystko nie rozumiała tej decyzji – nie, żebym się dziwił. Była wściekła. Kiedy przypadkiem spotkałem ją w kolejce do rzeźnika, zwyzywała mnie niewybrednymi epitetami, zaczęła histerycznie płakać, a na końcu przytuliła z całej siły. Teraz już wiem, że wcale nie uważała mnie za ciężar, dodatkowy obowiązek – ona chciała prowadzić mój wózek, karmić obrzydliwą papką, a nawet zmieniać pieluchy. Teraz już wiem, że właśnie na tym polega miłość.

Była moim Niebem. Niebem z zapuchniętymi oczami, poobgryzanymi paznokciami i przetłuszczonymi włosami, związanymi w kitkę. Niebem, którego wyrzekłem się z własnej woli. Co ze mną jest nie tak?

To Ty byłaś moim Niebem, Olu. Wiem, że pewnie teraz nienawidzisz mnie tak samo mocno, jak niegdyś kochałaś. Wiem, że pewnie chcesz mnie skrzywdzić, zranić, żebym poczuł się jak Ty wtedy – zdradzony i porzucony. Masz do tego pełne prawo. Ja i tak już zawsze będę Cię kochać i nie zapomnę tych wszystkich chwil, które spędziłaś przy moim łóżku. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, żebyś była Niebem dalej – tym razem już dla kogoś innego. Jest przecież tyle dusz do wybawienia!

Dzień dobry, chyba. A więc julcia przypomniała sobie o opku pisanym na konkurs, które przeleżało na dysku dobre pół roku. I julcia je znalazła. I opublikowała. I julcia ma nadzieję, że nie opublikowała go tu już wcześniej.

A tak z innej beczki, to julcia wreszcie zmieniła szablon. Może tym razem komentarze zaczną się ładować. Z całego serca dziękuję Wam za odzew pod poprzednimi postami i obiecuję już niedługo ogarnąć internety. Strzeżcie się, spam is coming!