< Nadal jestem > Tytułem wstępu

  Ciemna noc królowała jeszcze nad Puszczykowem, gdy w jednym z pokoi willi słonecznej, Marie Greiser po cichu, nie budząc matki ani służby wypychała swój plecak prowiantem, ubraniami i innymi przydatnymi do długiej wędrówki przedmiotami. Wzięła swoje farby, pędzel i płótno wyjęte z drewnianych ram, odszukała w ojcowskim gabinecie mapy, pióro i kałamarz, oraz przeszukała resztę niezamieszkanych pokoi. Dwa metry liny, kompas, mały zegarek, lornetka, żołnierskie buty i spodnie brata, sekator ogrodowy, podróżna mata i mały scyzoryk - to mogło się przydać. Manierka wody, zapasy na drogę, ciepłe ubrania i mały ręcznik - to też mogło się przydać. Po chwili namysłu dorzuciła jeszcze pistolet ojca i garść naboi ( przezorny zawsze ubezpieczony? ). Jeszcze lampa z przedsionka, zapałki oraz wielka świeca na wypadek... sama nie wiedziała czego, i można ruszać.

   Gdzie? Przed siebie, z dala od ojcowskich dziwactw, matczynej nieporadności i żałoby po bracie. A najlepiej jak najdalej od tej całej wojny - daleko na północ, gdzie ten cały idiotyzm poszedł już w zapomnienie. Otrząsnęła się z rozmyślań. Czas mijał, na dworze zaczynało już świtać a ona musiała zniknąć. Światło dnia z pewnością by jej w tym nie pomogło. Poderwała plecak z ziemi i po cichu, nie zapalajàc światła zeszła na dół. Zatrzymała się na chwilę przed rodzinnym portretem z przed piętnastu lat. Pogładziła z czułością twarz zmarłego, starszego brata i naiwne oblicze matki. Ta kobieta chyba nie wiedziała, co to wojna i jak działa na ludzi. Na ludzi - czyli głównie na tatę. Wybiegła z domu, zostawiając drzwi otwarte.

   Kury, przestraszone hałasem podniosły wrzask na całą wioskę. Pies, zaniepokojony niepokojem kur, jął szczekać i warczeć tak przeraźliwie, że biedna Marie musiała zatkać uszy. Jakby tego było mało, kundel właśnie zerwał się z łańcucha.

- Adolf! Spokój psie! Spokój! Nie poznajesz mnie? - psina zatrzymał się o milimetry od jej twarzy i umilkł. Kogut, zdziwiony zachowaniem psa nakazał swoim żoneczkom zostać w bezpiecznym kurniku, a sam wybrał się na zwiady.

- No, już. Przepuścicie mnie? Muszę już iść. Wam też ci nieznośni Polacy zachodzą za skórę?

 Adolf, jako rodowity Niemiec z krwi i kości ( jego ojciec był przecież owczarkiem niemieckim ! ) szczeknął na znak zgody. Kogut, jako polski ptak, miał zamiar polemizować, ale dziewczyna już wybiegła z posesji. Podfrunął jeszcze kawałek za płot, ale po chwili wrócił, aby pokazać temu nieznośnemu kundlowi, kto tu rządzi.

____________________________

Hejooooo!

Obiecałam opowiadanie rodem z mojej chorej główki i chyba po raz pierwszy słowa dotrzymałam :) Krótkie, to fakt, ale to coś w rodzaju prologu...

Cieeeplutkie przytulaski ode mnie i mojej bratanicy :)